Nakhon Ratchasima ook wel Khorat

Na een reis van 11 uur in een bus vol lokals kom ik aan in Korat. Ook wel Nakhon Ratchasima. Het was een enerverende tocht met allerlei leuke ontmoetingen. Het begon op de bushalte. Daar zag ik een jonge vrouw lopen met een baby op haar arm en maar heel weinig spullen mee. Hoe zou dat nu zitten ging er door me heen
Het antwoord liet niet lang op zich wachten. We liepen zo'n beetje langs elkaar heen keken elkaar eens aan en een praatje was geboren.
Ze was samen met haar dochtertje van 10 maanden opweg naar Cambodja voor visum verlenging. Even de grens over en je mag weer 14 dagen langer in Thailand blijven bij terug keer in Thailand. Ze was een gestudeerde wat alternatieve vrouw uit Petersburg Rusland. Na 4 uur stapte ze uit en ging er een monnik op haar plek zitten die gelijk een praatje in een ietwat gebrekkig Engels tegen me begon. Dat was ook leuk. Van het om me heen kijken kwam niets terecht wat wel de bedoeling was van het reizen in daglicht met de bus En dan als laatste vroeg ik een Thaise man of het lastig was om de weg naar een hostel te vinden. Hij bleek heel erg behulpzaam. Hij zette mij af bij het hostel nodigde mij uit bij hem thuis en heeft me 2 dagen later stukken van Khorat laten zien. Dat was leuk