Maand in Indonesië samen met Jorinde

Sjonge het was me het maandje wel zo samen met Jorinde. Intensief en leuk. Het reis tempo lag hoger dan ik gewend ben. Gemiddeld bleven we 2 nachten op een plek. Normaal voor mij is 3 of 4 Dit heeft er wel toe geleid dat we veel hebben gezien en gedaan. Iedere actie of onderneming met je dochter van 18 jaar heeft iets bijzonders. Ik moet eigenlijk een keuze maken uit de vele hoogtepunten die we hebben beleefd maar das eigenlijk best jammer, er zijn zoveel dingen die leuk zijn om te noemen. Neem nou ons verblijf in Jakarta. We verdwaalde en kwamen uit bij een school waar de kinderen op de foto wilde met ons. Oké dachten we, leuk maar wat wil nu het geval. Overal wilde locals met ons en vooral met Jorinde op de foto. Het was zo erg dat toen we boven op het nationaal monument van Jakarta waren, we niet eens tijd hadden om rond te kijken zo veel mensen wilde met ons op de foto.
Na Jakarta zijn we met de trein, jdwars door Java naar Yogyakarta gegaan. Dat was hele mooie rit Vanuit Yogyakarta hebben we de Borobudur (ik geloof dat iedereen wel van de Borobudur heeft gehoord) en de Prambanan bezocht. Twee tempels. De Borobudur vond ik erg tegen vallen maar de Prambanan daarentegen was erg mooi.
Er zijn op Indonesië zijn heel veel actieve en slapende vulkanen.Vulkanen beklimmen stond hoog op ons prioriteiten lijstje. Onze eerste keus viel op de Bromo vulkaan. Een hele actieve vulkaan en vrij eenvoudig te beklimmen. Dat laatste is waar maar om er te komen tegen een redelijke prijs, dat was een ongelooflijk gedoe. In Indonesië is toeristje oplichten verheven tot een nationale sport. Wees gewaarschuwd voor het geval je wil afreizen naar Indonesië
Maar ons kent ons. Het bedrag wat ze ons vroegen(120 €pp) hadden we weten terug te brengen tot 12 euro. Dat was alleen voor het vervoer van en naar de vulkaan. De vulkaan zelf is heel indrukwekkend. Er komt voortdurend rook uit en hij brult. Je kunt hem van kilometers ver al horen. Gaaf. Kun je nagaan hoe het was toen we op de kraterrand aankwamen. Na deze vulkaan, steden, treinen en rijstvelden hadden we zin in de zee
De kust van Bali werd ons volgende doel. Met de bus van Probolingo ( Java)naar Denpasar de hoofdstad van Bali. En weer bleek wat een boefjes het zijn in Indonesië. Ipv van ons af te zetten in Denpasar, zoals afgesproken, worden we 16 km buiten de stad gedropt en dat om 12 uur 's nachts. Zodoende moesten we het laatste stuk met een taxi afleggen. Lekker duur en vervelend
Gelukkig waren we samen en konden we samen balen, dat scheelt de helft
Bali is erg toeristisch dat weet iedereen wij dus ook. Het noorden van Bali schijnt minder toeristisch te zijn maar dat was 10 jaar geleden zo denk ik en hebben ze vergeten de informatie aan te passen. Wij togen naar Amed een plaatsje in het noorden van Bali. In eerste instantie was dat een beetje balie want het was er super toeristisch. Nou ja. Als het ergens toeristisch is dan heeft dat toch ook altijd weer zo zijn voordelen. Het was er heel gezellig en we zaten in een mooi hostel, 's avonds op het strand eten en uno spelen, met live muziek op de achtergrond. We hebben er mooi kunnen snorkelen en ons erover verbaasd wat een enorm getijden verschil er was. Maar het leukste van daar was wel dat we zijn wezen raften op een wild water rivier. Ten eerste was het super mooi. En ten tweede was het super leuk. Het was een best ruige rivier met een en al stroomversnellingen, rotsen en watervalletjes. Ik had niet kunnen denken dat dit zo leuk zou zijn. Na dit wildwater festijn hebben we de oudste en grootste hindu tempel bezocht. Heel wat anders na de wildwater tocht maar ook weer heel bijzonder. Wat daar (dat geld voor veel plekken die we bezochten)zo grappig is is dat normaal de vrouwen alles moeten bedekken maar hier is het anders om. Voortdurend moest in mij hullen in allerlei lange gewaden en mijn benen, armen en schouders bedekken.
Hup en weer door. Samen naar een Bounty eiland. Dat moet toch ook wel leuk zijn. Wij naar Gili Air. Nou daar kan ik heel kort over zijn. Dit is gewoon een shit eiland. Helemaal volgebouwd, al het koraal om het eiland is dood (door de vele toeristen) het is er duur en vies. Mij zien ze daar nooit meer terug. We zijn er niet lang gebleven. Jorinde vond het overigens wel minder erg dan ik.
Na Gili Air belandden we op Lombok in een heel geinig achteraf resort. Pal aan zee, in een mooi huisje, voor weinig. We ontmoeten op het resort een Canadees stel waar we de volgende dag mee zijn gaan snorkelen. Het snorkelen was rond 3 eilandjes in de buurt van ons verblijf. Dit was heel mooi. Het was zo verheugend om weer eens echt mooi , gezond koraal te zien.
Hup hup nog ff kanoën door mangrovebossen die daar rond het resort waren en toen naar Senaru in het noorden van Lombok. Een trekking naar de Rinjani vulkaan staat op het programma. Beetje duur was het wel maar ook erg de moeite waard. Ik kan over de beklimming van de Rinjani alleen al een blog schrijven.
Het was erg zwaar om mee te beginnen Normaal als je een goede conditie heb is het al zwaar maar in mijn toestand als terrasjes monster was het nog lastiger. Ook voor Jorinde was het een hele tour om de vulkaan te beklimmen. Zij heeft ook niet meer de conditie die ze ooit gehad heeft. De eerste dag zijn we van 550 meter hoogte naar 2630 meter gegaan. Van normaal lopen was het meest van de tijd geen sprake. Het was meer klauteren en ploeteren door vulkaangruis en los zand dan normaal klimmen en lopen. Opgeslokt door de inspanning was ik vergeten om om me heen te kijken tot het moment dat we ff een break namen. Ik keek op en wat ik toen zag was zo ontzettend mooi. We waren boven de wolken uit geklommen. In de verte de top van de Rinjani, die volop in de zon lag en onder ons een prachtig wolkendek. Dit gaf de burger weer moed Nog een paar uur klimmen en dan zijn we er. Op de kraterrand. Daar aangekomen wachten ons een mooie zons ondergang, en een mooi zicht op het kratermeer en er wachten ons ook heel veel medeklimmers, afval, openbare wc achtige dingen, en stank. Dat was wel wat minder.
Ff tussen door. Onze klimgroep bestond uit 3 duitse jongens van rond de 20 jaar, Jorinde, de guide (Sukaria) en ik. Maar op de achtergrond waren er nog twee mensen. De zogenaamde poorters. Dit zijn de mensen die de tenten, slaapzakken, eten, drinken en de kookspullen voor ons droegen. Ze zetten de tenten op en kookten voor ons en maakten onze lunch klaar. Ze lopen dezelfde route als wij, maar dan twee keer per week en dan ook nog met 40 kilogram op hun nek. Ik heb nog nooit zoveel respect gevoeld voor een menselijke prestatie als bij deze mensen. Iedere keer wanneer we poorters tegen kwamen ging er een golf van bewondering door me heen. Wat is een mens tot een hoop in staat wanneer je bepaalde dingen traint. Kijk naar de poorters. Dit gaf me ook telkens wel weer de moed om door te gaan.
Dit gezegd hebbende komen we aan bij dag 2. Eigenlijk was het de bedoeling om 's nachts om 02.30 uur naar de top van de Rinjani te klimmen maar daar hadden Jorinde en ik voor bedankt. Ik was nog te moe en ik wilde vooral nog energie overhouden om de komende 2 dagen nog een beetje goed door te komen. Dat gold ook voor Jorinde. Dag 2 begon met een afdaling van 600 meter naar het kratermeer. 3 uur dalen als een soort berggeiten. God wat heb ik zo nu en dan lopen vloeken. Maar ook wel weer genoten van het mooie landschap en de vergezichten. Dat laatste had wel de overhand, gelukkig. Aan gekomen bij het meer hadden we een eet -en zwem pauze Nou dat zwemmen was aan mij wel besteedt. Het was heerlijk verfrissend. Er lag nog 300 meter stijgen voor ons. Of te wel 4 uur klimmen als geiten.Aangekomen in het basiskamp was het ff eten, vuurtje stoken en toen vroeg slapen. Voor het eerst sliep ik zowaar in een tentje. Slapen en tentjes zijn geen goede combinatie wat mij betreft. Maar nu ging het prima.
Dag 3. Op het programma staat eerst nog 350 meter klimmen en dan weer 2100 meter dalen. Mocht je je ondertussen af vragen hoe het de andere berggeiten verging dan kan ik daar kort over zijn, best goed het enige euvel was dat ik telkens achterop raakte en zodoende weinig contact had met de andere geiten. Ik zag ze alleen tijdens de korte pauzes. Maar dan spraken we niet zoveel. Alleen onze gids, die heeft de hele tocht zijn mond niet dicht gehad. Sjonge wat had die jongen een energie. Om 17.30 kwamen we aan op de plek waar we begonnen waren. Het was afzien maar erg de moeite waard. Ik ben heel blij dat ik dit gedaan heb en dat kan ik ook voor Jorinde zeggen. We hadden dit niet willen missen.
Vies, bezweet en onder het stof worden we 1 uur later gratis naar Mataram( de hoofdstad van Lombok) gebracht waar we in een boven verwachting fijn hotel komen. Na een warme douche, wat eten en een spelletje uno gaan we tevreden slapen.
De laatste week van ons Indonesië avontuur breekt aan. Ik had eigenlijk maar 1 wens en dat was zwemmen, snorkelen of duiken met reuze manta's. Nou deze wens is in vervulling gegaan. Het was heel gaaf. Daarvoor moesten we wel terug naar Bali of eigenlijk een eiland onder Bali. Nusa Lembongan. Na hetzelfde gebruikelijke Indonesische gedoe om er te komen kwamen we op een zondag daar aan. Ook weer super toeristisch. Niet zo erg als Gili Air maar wel bijna. Het is er wel veel mooier als op Gili Air. Maar eerlijk is eerlijk het was er ook best wel weer gezellig.
We hebben ook hier weer heerlijk gesnorkeld. Er zat heel veel vis en er waren prachtige koralen. Nog 4 dagen. Hiervan hebben we 2 dagen doorgebracht in Denpasar. Een hele mooie en gezellige stad en nog 2 dagen in Jakarta een hele grote en drukke stad. Wisten jullie dat Jakarta de op 2 na grootste stad in de wereld is met 27 miljoen inwoners. Alleen Tokio is nog groter met 34 miljoen inwoners.
Jorinde is 8 september weer terug gevlogen naar Nederland en ik ben 9 september naar Singapore gegaan. Waar ik nu nog ben. Zo kwam ook hier weer een eind aan. Het was heel fijn en bijzonder om een maand met Jorinde op te trekken. Dank lieverd.